Volgens de voedsel en Waren Autoriteit (VWA) bevat een kruidenpreparaat van het zogenaamde Pushpadhanwa ras een extreem hoge hoeveelheid lood, wat gevaarlijk is concludeerde ze. Het product Pushpadhanwa werd onderzocht nadat een gebruiker van dit middel met een ernstige loodvergifting in het ziekenhuis kwam te liggen.
Het kruidprepraat genaamd Pushpadhanwa, werd veel gebruikt in de Ayurvedische geneeskunde. Een traditionele geneeswijze die balans in het lichaam wil creëren. Als men de instructies opvolgde kreeg met wel 300 keer de maximaal aanbevolen hoeveelheid aan lood binnen. Dit kan leiden tot bloedarmoede, problemen met de nieren en buikpijn. In het uiterste geval kan men zelfs in coma raken of eraan overleiden.De VWA raadde in 2004 gebruikers aan om direct te stoppen met het innemen van dit kruidenpreparaat, zegt Charlotte Menten van de VWA. Of het product waar het momenteel over gaat altijd zo’n hoge hoeveelheid lood heeft gehad, dat durft Menten niet te zeggen. Het VWA heeft meerdere meldingen binnengekregen maar weet niet en weet niet of het ligt aan de verkeerde bewerking van het product
Of het product altijd een hoog loodgehalte heeft, durft Menten niet te zeggen: ,,Tot op heden hebben we nog geen verdere klachten gekregen. Als er niet meerdere meldingen binnenkomen, zou het kunnen dat dit een eenmalig geval is. Mogelijk lag het deze keer aan een verkeerde bewerking.”
Volgens Menten is het zo dat het product nog niet eerder heeft geleid tot loodvergiftigingen in Nederland. In de Verenigde Staten zijn er wel 3 gevallen gemeld van loodvergitingen. In deze gevallen was het ook zo dat de personen in kwestie een product tot zich namen met een hoge dosis lood.
In Nederland, wordt het product niet in winkels / webshops verkocht, na onderzoek wat wij hebben verricht. De VWA onderzocht in totaal 60 verschillende ayurvedische kruidenpreparaten waar lood en cadmium inzat. Deze producten voldeden allemaal aan de veiligheidsnormen die hieraan zijn gesteld.
Bronnen:
Anc Sci Life. 1985 Jan-Mar; 4(3): 153–157
Ned Tijdschr Geneeskd. 1992;136:1093-7
